Παρασκευή 10 Ιουνίου 2022

Τα χέρια

 

Σκυφτός σωματικά -αξιοπρεπέστατος όμως εμφανισιακά- με το καλοστρωμένο πουκάμισο, σακάκι maren μπλε με το λευκό μαντίλι στο τσεπάκι, ο ηλικιωμένος διέσχισε το λόμπι του ιατρείου και κάθισε (με τεράστια δυσκολία) μαζί με την κάπως νεώτερη αλλά εξίσου ηλικιωμένη γυναίκα του στις απομακρυσμένες για λόγους κόβιντ καρέκλες. Έβαλε τα κοκάλινα γυαλιά του, μάζεψε το παντελόνι να ανέβει καλύτερα και έψαξε με το χέρι του να βρει το χέρι της γυναίκας του στην άλλη καρέκλα. Η απόσταση και η δυσκινησία τον έκανε να δείχνει έτοιμος να πέσει απ' την καρέκλα. Φοβηθήκαμε.
Δίχως να αλλάξουν κουβέντα η γυναίκα του με το περιποιημένο μαλλί σηκώθηκε και έσπρωξε με δυσκολία την μεγάλη βαριά καρέκλα δίπλα του και κάθισε πάλι αναπαυτικά. Εκείνα τα χέρια τους γλίστρησαν και ενώθηκαν σφαλιστά με αυτοπεποίθηση και με λαχτάρα ύπαρξης. Είμαστε μαζί, είπε η στάση του σώματος ανακουφισμένη. Ανασάναμε και εμείς.
Ο Κύριος Τάδε, ακούστηκε μια φωνή (του ιατρού) να τους καλεί και πρώτα κοιτάχτηκαν πριν αφήσει ο ένας το χέρι του άλλου για να προχωρήσουν μέσα.
 
Είχαν δρόμο μπροστά τους κι εκείνα τα χέρια ίδρωναν να ξαναβρεθούν.