Τα χέρια

 

Σκυφτός σωματικά -αξιοπρεπέστατος όμως εμφανισιακά- με το καλοστρωμένο πουκάμισο, σακάκι maren μπλε με το λευκό μαντίλι στο τσεπάκι, ο ηλικιωμένος διέσχισε το λόμπι του ιατρείου και κάθισε (με τεράστια δυσκολία) μαζί με την κάπως νεώτερη αλλά εξίσου ηλικιωμένη γυναίκα του στις απομακρυσμένες για λόγους κόβιντ καρέκλες. Έβαλε τα κοκάλινα γυαλιά του, μάζεψε το παντελόνι να ανέβει καλύτερα και έψαξε με το χέρι του να βρει το χέρι της γυναίκας του στην άλλη καρέκλα. Η απόσταση και η δυσκινησία τον έκανε να δείχνει έτοιμος να πέσει απ' την καρέκλα. Φοβηθήκαμε.

Δίχως να αλλάξουν κουβέντα η γυναίκα του με το περιποιημένο μαλλί σηκώθηκε και έσπρωξε με δυσκολία την μεγάλη βαριά καρέκλα δίπλα του και κάθισε πάλι αναπαυτικά. Εκείνα τα χέρια τους γλίστρησαν και ενώθηκαν σφαλιστά με αυτοπεποίθηση και με λαχτάρα ύπαρξης. Είμαστε μαζί, είπε η στάση του σώματος ανακουφισμένη. Ανασάναμε και εμείς.

Ο Κύριος Τάδε, ακούστηκε μια φωνή (του ιατρού) να τους καλεί και πρώτα κοιτάχτηκαν πριν αφήσει ο ένας το χέρι του άλλου για να προχωρήσουν μέσα.
 

Είχαν δρόμο μπροστά τους κι εκείνα τα χέρια ίδρωναν να ξαναβρεθούν.

Το δείπνο του ποιητή

Όσο περνάει ο καιρός, ο βιοπορισμός δεν με αφήνει να γράφω συχνά. Τον έπιασα μια νύχτα να μου κρύβει το πληκτρολόγιο, να μου κλέβει τις ιδέες και να βάζει φωτιά στις εμπνεύσεις μου. Μεγάλος παλιάνθρωπος αυτός ο βιοπορισμός.  

Ο άνθρωπος όμως είναι ταγμένος στο πάθος του (έτσι λένε οι κακιές γλώσσες) οπότε δεν ανησυχώ και το ίδιο εύχομαι και σε εσάς. Εξάλλου η γραφή είναι κάτι που το κάνω πρωτίστως για εμένα και αυτήν την περίοδο, ο εαυτός μου κατοικεί μέσα στις δύσκολες εποχές. Αγαπώ την δουλειά μου και την γραφή, δύο παράλληλες ζωές που απαιτούν και οι δύο από εμένα το ίδιο πάθος. Τις ίδιες θυσίες. 

Κάποια στιγμή της ζωής μου θα σας αφηγηθώ πως μπόρεσε ένας άνθρωπος να ζει μέσα στις λάθος του επιλογές, αλλά και την έξη του να ζει μ' αυτές.

Τελευταία γραφή ήταν: «Το δείπνο του ποιητή». Δημιουργήθηκε στα πλαίσια ενός διαγωνισμού που οργάνωσε το λογοτεχνικό περιοδικό «διαβάσαμε» και στον οποίο το κείμενο μου έλαβε θέση ανάμεσα σε δώδεκα άλλα. Σκοπός μου δεν ήταν να διαγωνισθώ ή να κερδίσω κάποιο βραβείο, περισσότερο να υπηρετήσω το «κλίκ» που μου έκανε το θέμα του διαγωνισμού. «Ένα δείπνο», αυτό ήταν το θέμα και τι θεικότερο από το ίδιο το φαγητό;

Αλλά, ας μην λέμε πολλά,

Εδώ μπορείτε να το διαβάσετε,
Εδώ μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο.

Μαξ!

Βγήκε ο Μαξ! (Από τις εκδόσεις Σαΐτα)

 Το νέο μου βιβλίο (free ebook), κυκλοφορεί στην παρακάτω διεύθυνση : http://www.saitapublications.gr/2014/01/ebook.77.html 

ή απλά κάντε κλικ "εδώ"

η διαβάστε από εδώ :

Από το οπισθόφυλλο : 

«Μα ποιος είναι ο Μαξ επιτέλους;» ήταν η απορία του κάθε πολίτη της χώρας. Αυτή ήταν η ερώτηση που βασάνιζε τον πρωθυπουργό στον ύπνο του, την ίδια ερώτηση δηλαδή που έκανε και ο μελαγχολικός έμπορος στην απέναντι γωνία όπου τα χρήματά του μετατράπηκαν σε σκόνη μέσα σε μια νύχτα. Οι δημοσιογράφοι, οι οικονομολόγοι, οι επιστήμονες ανεβοκατέβαζαν τις καρέκλες τους από αμηχανία. Τι μπορεί να προκάλεσε το φαινόμενο και πάνω απ’ όλα τι πρέπει να γίνει τώρα; Πώς θα ζήσει ο κόσμος χωρίς μετρητό χρήμα; Ο πρωθυπουργός θα δώσει κάποια λύση ή θα συνεχίσει να κυνηγάει τον έρωτα της ζωής του όπως προέβλεψε ο Μαξ στην ιστοσελίδα του; 

 Όπως και να ‘χει, ο Μαξ είπε ότι όλα θα πάνε καλά.  

-*-

Επειδή και να εξηγήσω, τι έχει τραβήξει αυτός ο Μαξ, δεν θα με πιστεύει κανείς, δεν λέω. Πάντως είναι ένα έργο που εδώ και χρόνια (τουλάχιστον τρία) με ταλαιπωρεί μέρες και νύχτες. Είναι σαν να φεύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου, με τελικό αποστολέα ελπίζω τις οθόνες σας, παίρνοντας σαν ανταμοιβή μονάχα λίγα ψίχουλα από την εκτίμηση σας. 

Ο Μαξ, λέει, όποια ταλαιπωρία κι αν τραβήξεις, τελικά όλα θα πάνε καλά και ποιος είμαι εγώ να φέρω αντιρρήσεις.ε; 

Ιδιαίτερα, θέλω να ευχαριστήσω την Ευρυδίκη Αμανατίδου, που επιμελήθηκε - μάλλον, καλύτερα έδωσε όλο τον εαυτό της για να σουλουπώσει το κείμενο μου, τον Γιώργο Θεοχάρη, για τις συζητήσεις αλλά και διορθώσεις γύρω από το Μαξ, αλλά επίσης τον ίδιο τον Μαξ, που χρόνια τώρα με υπομονή μου υπαγόρευε τι να γράψω. (Πιστεύετε ότι τα γράφω εγώ;) 

Επίσης, τις εκδόσεις Σαίτα, συγκεκριμένα τον Ηρακλή, που με την γενναιοδωρία των εκδόσεων του, μας κάνει όλους εμάς πλούσιους. Ναι, χρειάστηκε να κάνει μεγάλη υπομονή μαζί μου. Από τον Ιούλιο του 2013, μέχρι σήμερα, συνεργαστήκαμε στενά για να βγει αυτό το βιβλίο. Του αξίζει το Νόμπελ. 

Με όσους συνεργάστηκα για να βγει αυτό το βιβλίο, κλείναμε πάντα με την φράση "Ο Μαξ είπε, να σου πω ...". Έτσι και τώρα, σας ενημερώνω ότι ο Μαξ είπε, να το διαβάσετε. Αν θέλετε. Αν δεν θέλετε, ξέρει που θα σας βρει. 

Who the hell is Max? 

 ** Ελπίζω να το διαβάσετε. [Και να δείτε πως είναι να γίνονται τα χρήματα σας χρυσοκίτρινη σκόνη] 

 Επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο Μαξ;

Καλώς ήρθατε!

Καλώς ήρθατε στην ιστοσελίδα μου, 

Στο http://sokinfun.blogspot.com, θα βρίσκεται πάντα η προσωπική μου εκτόνωση και εδώ μπορείτε να διαβάσετε μερικές πληροφορίες για εμένα. 

Για τα βιβλία μου, επισκεφτείτε τον σύνδεσμο επάνω. 

email: nkarakasis at gmail dot com

Ο δράκος,

Έπρεπε να δώσει μεγάλο αγώνα ο κύριος Μάνος στην απέναντι πολυκατοικία. Είχε μαζευτεί τόση επιθυμεία μέσα του,  να σκοτώσει τον δράκο που κατοικούσε στο γραφείο του, που του ήταν αδύνατο να συμμαζέψει τον ευατό του·παρόλη την συνειδητοποίηση ότι αυτό μπορεί να του κοστίσει ακόμη και την ζωή του σε κάποια δεδομένη στιγμή. Τουλάχιστον έτσι, συμφωνούσε ο κάθε γιατρός που συναντούσε. Οι δράκοι είναι κακό πράγμα, ακόμη κι αν δεν σου φάει το πόδι, η αγαπημένη τους λιχουδιά είναι οι πνεύμονές . Κάνουν εξαιρετικό κοκορέτσι με τους πνεύμονες σου, του έλεγαν · εκείνος αναμφίβολα έπρεπε να προστατέψει τον ευατό του. 

Αλλά συμπαθούσε τον δράκο. Τον συμπαθούσε πολύ.

Είχε δοκιμάσει τα πάντα, μαχαίρια, λάμες, πριόνια, δηλητήριο, συζήτηση, ομαδικά γκρούπ· μάλιστα είχε παραβγεί στο τρέξιμο μαζί του, μάταια όμως, κάθε φορά, κάθε νύχτα τον έβρισκε κάποιος να κάθεται μαζί του στον καναπέ και να βλέπουν μαζί τηλεόραση, την ίδια ώρα που εκείνος έβαζε το χέρι του στο λαιμό του κύριου Μάνου και του έσχιζε τους πνεύμονες με μια μανία τόσο αγαπημένη. 

Εν κρυπτώ και παραβύστω.

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σαΐτα ,με ένα καταπληκτικό εξώφυλλο, το free ebook  «Ιστορίες από ένα παγκάκι».  


11 διηγήματα,  όπου ένα είναι δικό μου, με τίτλο "Εν κρυπτώ και παραβύστω". 


Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ : http://issuu.com/saita.publications/docs/istories_apo_ena_paggaki 

ή εδώ : http://www.saitapublications.gr/2013/04/ebook.28.html

Συγγραφείς: Δημήτρης Αλεξίου, Νικόλαος Καρακάσης, Μαρία Κωνσταντούρου, Διονύσης Λεϊμονής, Κατερίνα Μαλακατέ, Ζηνοβία Μαρνέζη, Δημήτρης Νίκου, Ιωάννα Νοταρά, Πασχάλης Πράντζιος, Γιάννης Φαρσάρης, Μαρία Χανιώτου. 

Συντελεστές 
Σύνθεση εξωφύλλου: Αλίκη Λαζαρίδου 
Επιμέλεια-Διορθώσεις: Ηρακλής Λαμπαδαρίου 
Σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη 

Σύντομη περίληψη 

Συναντούμε αμέτρητα παγκάκια στην καθημερινότητά μας τα οποία άλλοτε προσπερνάμε κι άλλοτε τα επιλέγουμε για μια στάση ανάσας και ανάκτησης των δυνάμεών μας από τη μάχη που διεξάγεται στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Για άλλους απλά περιττά, γεμάτα βρωμιές και συνθήματα. Για άλλους εικόνες μιας ξεχασμένης εποχής, λησμονημένης. Άλλοι πάλι τα βλέπουν σαν εμπόδια στον αγώνα δρόμου που διεξάγουν καθημερινά με σταθερούς φίλους το άγχος, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Πόσες ιστορίες αλήθεια έχει να μας διηγηθεί ένα από αυτά; 11 συγγραφείς απαντούν στο ερώτημα γράφοντας τη δική τους αυτοτελή ιστορία από ένα παγκάκι σε μια πόλη γεμάτη ανθρώπους αλλά άδεια από χρώματα και συναισθήματα. Το συγκεκριμένο βιβλίο πετάει ελεύθερα στο Διαδίκτυο από τον Απρίλιο του 2013.

ISBN: 978-618-5040-07-9 

Νοέμβρης 1941

Ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το διήγημα βασισμένος σε μια ιστορία που μου είπε ο Παύλος Κανελλόπουλος σχετικά με κάποιον μαύρο και δύσκολο Νοέμβρη του 1941


Κάντε κλικ εδώ για να το δείτε σε μεγάλη οθόνη και να το κατεβάσετε. 

http://issuu.com/nkarakasis/docs/november-1941



Open publication - Free publishing - More german

Ερωτηματολόγιο Pivot , για την λογοτεχνική σελίδα "Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας"

Ερωτηματολόγιο Pivot , για την λογοτεχνική σελίδα "Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας"

 1. Ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη;

Είναι πολλές, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω μια, θα διάλεγα την λέξη «γράμμα» ή «γράμματα» ή «αλφάβητο». Ένα από τα κυριότερα ιερογλυφικά της σκέψης. 

2. Ποια είναι η λέξη που αντιπαθείς περισσότερο;

Συνήθως αντιπαθώ κάποιους ανθρώπους. Οι λέξεις έχουν την δύναμη να συνδυάζονται καλύτερα ηχητικά από την ανθρώπινη ανοησία. Θα επιλέξω "Χαρμολύπη". Δύσκολο να συνειδητοποιήσω την έννοια της. 

3. Τι σε ερεθίζει δημιουργικά, διανοητικά ή συναισθηματικά;

 Μέσα σε ήσυχο περιβάλλον, εσωτερικά και εξωτερικά μπορώ να δημιουργήσω. Σε αντίθετη περίπτωση φαντασιώνομαι να γίνω ναυαγός μια μέρα.

4. Τι σε απωθεί;

 Γενικά ό,τι προσπαθεί να με μειώσει ως προσωπικότητα ή την νοημοσύνη μου, με απωθεί.
Ο άνθρωπος πρέπει να κοιτά τον ήλιο και να ζει στην γη. 

5. Ποια είναι η αγαπημένη σου βρισιά;

Αει σιχτίρ. Την έλεγε ο παππούς μου συχνά και κάθε φορά που την λέω, νοσταλγώ.

6. Ποιον θόρυβο ή ήχο προτιμάς;

Η μουσική φυσικά (αρκεί να μην κάνει θόρυβο). Έπειτα το τζάκι.

7. Ποιον θόρυβο ή ήχο απεχθάνεσαι;

Το κομπρεσέρ. Αν γίνω δικτάτορας ποτέ, θα τα απαγορεύσω.

8. Ποιο επάγγελμα πέρα από το δικό σου θα ήθελες να δοκιμάσεις;

Του καπετάνιου. Μάλλον μ΄ έχει επηρεάσει ο Καββαδίας. Ας μείνει μεταξύ μας. 

9. Ποιο επάγγελμα δε θα ήθελες με τίποτα να κάνεις;

Του δημοσιογράφου. Είμαι απόλυτος σε αυτό, για αυτό θα ήθελα να το δοκιμάσω κάποια στιγμή.

10. Αν υπάρχει Παράδεισος, τι θα ήθελες να σου πει ο Θεός όταν φτάσεις εκεί;

«Τι δουλειά έχεις εδώ;» και αν αποδειχτεί ότι δεν είμαι εκεί από λάθους, ας μου πει «Πάντα ήθελα να σε γνωρίσω». 

Παρουσία Φλοράλ 30/5

Αγαπητοί φίλοι/φίλες,

Ο Νίκος Καρακάσης, συγγραφέας των βιβλίων "Βασιλιάς Ίκελος" από τις εκδόσεις Κέδρος και του free ebook "H σιωπή της πόλης" από τις Bορειοδυτικές Εκδόσεις, σας προσκαλεί σε μια παρουσίαση και συζήτηση για τα έργα του και την πραγματικότητα του ψηφιακού βιβλίου στη λογοτεχνία. Θα μιλήσουν οι: Γιώργος Γλυκοφρύδης (συγγραφέας), Γιάννης Πλιώτας (υπεύθυνος των Βορειοδυτικών Εκδόσεων) και Λίλιαν Tσιαβού (φιλόλογος).

Η εκδήλωση θα γίνει στο Floral, Θεμιστοκλέους 80 Εξάρχεια και ώρα 19.30.

Περίληψη Βασιλιάς ΙΚΕΛΟΣ (Εκδόσεις Κέδρος)

Ο Αλέξης θα ζήσει την επιλογή του. Θα αποφασίσει να αδράξει τη ζωή με μοναδικά όπλα το γρήγορο μυαλό και τις γερές του πλάτες, αδιαφορώντας για τη μονιμότητά του στο Πολεμικό Ναυτικό, την επαγγελματική του σταθερότητα. Ανοίγει την πόρτα της ζωής με σκοπό να γίνει σημαντικός. Μα τι είναι σημαντικό στη ζωή; Πώς γίνεται κανείς σημαντικός;

Το προσωπικό ταξίδι αρχίζει...

Με σκηνικό την πανέμορφη Ύδρα, μια σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα και το μυστηριώδες παρελθόν ενός άλαλου άντρα που πλανιέται σε όλες τις σελίδες του βιβλίου θα αναγκάσουν τον Αλέξη να επιδοθεί σε έναν αγώνα για ποιότητα ψυχής και εσωτερικής αναζήτησης. Συνοδοιπόρος του ένα σύνθετο όνειρο που υφαίνει το φανταστικό με την πραγματικότητα, ακολουθώντας τον σε κάθε διαδρομή, σε κάθε σκέψη, σε κάθε βήμα. Ίσως, τελικά, το πιο σημαντικό στον Αλέξη να είναι τα όνειρά του...

Περίληψη "η Σιωπή της πόλης" (Βορειοδυτικές εκδόσεις)

Εκείνον τον άστεγο τον συναντώ αρκετά πρωινά κοντά στο σπίτι μου. Κοιμάται σε ένα παλιό στρώμα και ζει κάτω από μια ελιά. Αυτός είναι όλος κι όλος ο κόσμος του και στη φιγούρα του διάβασα πολλές φορές ότι του είναι αρκετός. Μπορεί να κάνω λάθος, πάντως στα δικά μου μάτια, εκεί, στα βόρεια προάστια όπου όλοι έχουν σπίτι, κήπο και αυλόπορτα, μου θυμίζει έντονα την μπογιά που ξέφυγε από τον ζωγράφο. Δεν του έχω μιλήσει ποτέ, δεν ξέρω τίποτα για αυτόν, μα πάντα όποτε περνώ από κοντά του, νιώθω ανεξήγητα στο βλέμμα του έναν πικρό σαρκασμό· ειδικά τις μέρες που επιστρέφω σπίτι με κάποια μελαγχολική διάθεση, νιώθοντας την πόλη να με σφίγγει στο στήθος.

Κάποιες ιστορίες ανθρώπων και ένας μύθος ομολογούν τα λάθη μιας πόλης που σιωπά.

Θα χαρούμε να σας δούμε από κοντά.

Καρακάσης Νίκος

Βήμα 28.04.2011

Γρηγόρης Μπέκος - Βήμα 28.04.2011
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=397866

Ο άστεγος των βορείων προαστίων

Μια δωρεάν στο Ιντερνετ νουβέλα περιγράφει τη σιωπή την Αθήνας μπροστά στην εξαθλίωση

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  13:38

Την αμήχανη σιωπή της πόλης μπροστά στη φτώχεια και την εξαθλίωση των διπλανών μας περιγράφει στη νουβέλα του ο Νίκος Καρακάσης

8Share

emailεκτύπωσημικρό μέγεθος  μεγάλο μέγεθος

Ακόμα και ο πιο γρήγορος, ο πιο αδιάφορος περιπατητής στη σημερινή Αθήνα, ακόμα και κάποιος που το θέαμα τον αποκαρδιώνει και κάνει τα στραβά μάτια, δε μπορεί να αποφύγει εύκολα την πραγματικότητα: τα χέρια που βυθίζονται στους κάδους απορριμμάτων για να βρουν φαγητό αυξάνονται μέρα με τη μέρα.

Σε μια περίοδο όπου τα πάντα λιγοστεύουν, περισσεύει μια αμήχανη σιωπή. «Η Αθήνα έχει αλλάξει πάρα πολύ. Ο κόσμος έχει γίνει πιο σιωπηλός σχετικά με πράγματα για τα οποία θα έπρεπε κανονικά να μιλάει, για τους άστεγους, την αυξανόμενη φτώχεια κ.τ.λ. Κανείς δε γεννιέται άστεγος. Η κοινωνία «κατασκευάζει» τους απόβλητους και επιπλέον τους αφήνει σ’ αυτήν την κατάσταση, όπως το κράτος που είναι εκκωφαντικά απόν» λέει ο συγγραφέας Νίκος Καρακάσης (γεν. 1969) που έγραψε μια νουβέλα μέσα σ’ αυτό το κλίμα, σχεδόν ανακλαστικά, για έναν άστεγο των… βορείων προαστίων.

«Εβλεπα αυτόν τον άστεγο κοντά στο σπίτι μου στο Χαλάνδρι. Δεν τον ήξερα, δεν του είχα μιλήσει. Μου έκανε εντύπωση, μου φαινόταν παράταιρο που βρισκόταν εκεί και όχι στο κέντρο, όπου λ.χ. θα μπορούσε να έχει πρόσβαση σ’ ένα συσσίτιο του δήμου. Το μόνο που προξενούσε η παρουσία του ήταν τύψεις».

Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε ο συγγραφέας αποφάσισε να προσφέρει δωρεάν τη νουβέλα του «Η σιωπή της πόλης» μόνο σε ηλεκτρονική μορφή στο διαδίκτυο. «Ηταν μια επιλογή εξαρχής. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε με σκοπό να διαβαστεί στο διαδίκτυο. Δεν ήθελα να βγάλω λεφτά από αυτό, για μένα προείχε η χαρά της γραφής» τονίζει ο ίδιος λέγοντας πως το βιβλίο, που κυκλοφορεί απ’ τις «Βορειοδυτικές Εκδόσεις», όπως είναι τώρα, είναι έτοιμο προς έκδοση, πληροί όλες τις προϋποθέσεις, «έχει η γίνει η κανονική δουλειά» που κάνει ένας οίκος για τα βιβλία που πρόκειται να κυκλοφορήσει στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Η σπονδυλωτή αυτή ιστορία αναφέρεται σ’ έναν άστεγο που λειτουργεί σαν το μεγάλο σύμβολο της περιθωριοποίησης, κυριολεκτικά και μεταφορικά, που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, τα πέντε πρόσωπα της αδιαφορίας, θα πλέξουν τις ζωές τους με αυτόν εξαιτίας ενός ατυχήματος που θα του συμβεί. Ο άστεγος αυτός σιχαίνεται αυτή την κοινωνία και προτιμά να ζει σ’ αυτό το καθεστώς της εξαθλιωμένης ελευθερίας παρά να είναι μέλος της -όπως θα ήθελαν οι μετανάστες που καταφτάνουν καθημερινά στην χώρα.

«Δεν φταίνε οι μετανάστες για τα χάλια του κέντρου της Αθήνας. Το κράτος έχει απολέσει κάθε ρυθμιστικό ρόλο σ’ όλα αυτά, υπάρχουν και κάποιοι που αυτοδικούν. Το μεταναστευτικό, ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε, είναι κατά το ήμισυ θέμα παιδείας και κατά το άλλο μισό εδράζεται σε μια αφόρητη ανάγκη που έχουν οι κάτοικοι για να ξεσπάσουν εξαιτίας του τρόπου ζωής στην πόλη που γίνεται όλο και δυσκολότερος» αναφέρει ο συγγραφέας που οσμίζεται μια προσπάθεια να φορτωθούν πράγματα σε ανθρώπους που δε φταίνε σε τίποτα.

Ο Νίκος Καρακάσης μεγάλωσε στην Αθήνα, στις γειτονιές του Νέου Κόσμου και της Κυψέλης. Σήμερα διευθύνει τη δική του εταιρεία πληροφορικής ολοκληρώνοντας την ενασχόλησή του με τους υπολογιστές από μικρό παιδί. Η οικογένειά του είναι καλλιτεχνική: είχε παππού τον Σταύρο Καρακάση, μουσικολόγο και Αλεξανδρινό ποιητή που έπαιζε ωραίο βιολί και υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ο παππούς του εξέδωσε ένα βιβλίο με την αλληλογραφία που διατηρούσε με τον φίλο του Κωνσταντίνο Καβάφη. Επιπλέον, θείος του είναι ο γνωστός συγγραφέας Κώστας Καρακάσης, κάτι όμως που ανακάλυψε πριν πέντε χρόνια περίπου.

«Νόμιζα ότι ήμουν ο τελευταίος αυτής της οικογένειας» εξηγεί ο ίδιος. «Η γυναίκα μου έτυχε να διαβάζει ένα βιβλίο του Κώστα Καρακάση εκείνη την εποχή. Είδα την ηλεκτρονική διεύθυνσή του στο οπισθόφυλλο και η περιέργεια με έσπρωξε να τον ρωτήσω αν είμαστε συγγενείς. Ελαβα τελικά μια πολύ ζεστή απάντηση απ’ τον… θείο μου τον Τάκη!» και γενικά έμαθε για το παρελθόν αλλά και το παρόν μιας μεγάλης οικογένειας, που είναι διασκορπισμένη σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μετά από μια συγκινητική συνάντηση που είχαν οι δυο τους στο Ναύπλιο. Ο ίδιος τότε ξεκίνησε να γράφει συστηματικά και σήμερα δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του αλλιώς. «Εγιναν όλα για να αρχίσω να γράφω» πιστεύει ο ίδιος που είναι μια τελείως διαφορετική πένα σε σχέση με τον θείο του.

«Προσωπικά πιστεύω στο νέο μέσο. Ο εκδοτικός χώρος πρέπει να δώσει ευκαιρίες στο νέο μοντέλο ανάγνωσης, αυτή τη νέα μορφή διαβάσματος. Το ψηφιακό βιβλίο είναι γεγονός. Το θέμα είναι πώς οι συγγραφείς θα προσαρμοστούν σ’ αυτόν το νέο περιβάλλον, ούτως ώστε να κερδίσουμε κι άλλους αναγνώστες, κυρίως νεότερους σε ηλικία που όπως ξέρουμε δεν διαβάζουν πολύ. Οι διάφορες ταμπλέτες ανάγνωσης και οι ηλεκτρονικοί αναγνώστες (e-readers) προς το παρόν κοστίζουν πολύ. Μοιραία όμως θα πέσουν οι τιμές κι σ’ αυτά τα προϊόντα. Εχω την αίσθηση ότι με μικρά κείμενα, με μια νουβέλα σαν κι αυτή, που μπορεί να διαβαστεί γρήγορα και εύκολα (αυτό δε σημαίνει ότι το κείμενο είναι απλοϊκό ή επίπεδο) μπορούμε να προσελκύσουμε αναγνώστες».

Το πρόσφατο μυθιστόρημα του Νίκου Καρακάση «Βασιλιάς Ικελος» (2010) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. «Ο συγγραφέας γράφει. Αυτό είναι το ουσιώδες. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το πώς θα διαδώσει αυτό που έγραψε, ή πώς θα το κάνει στο μέλλον» καταλήγει προσφέροντας αυτή τη νουβέλα 88 σελίδων, «ένα βιβλίο καλοσύνης» που κυκλοφορεί ελεύθερο στις οθόνες των υπολογιστών σας.

"Η Σιωπή της πόλης", νουβέλα, Βορειοδυτικές εκδόσεις

(φωτογραφία εξωφύλλου, Σωτήρης Ζαφείρης)

"Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ" είναι ένα έργο που γράφτηκε πολλά απογεύματα σαν γυρνούσα από την δουλειά, κουρασμένος ή ακόμη και με ένα σφίξιμο ανεξήγητο στο στήθος, βαρύ από σκέψεις και ανθρώπινες καταστάσεις. Εκείνον τον άστεγο, τον είχα δει με την άκρη του ματιού μου αρχικά, έπειτα πιο προσεκτικά και τέλος στάθηκα να τον παρατηρώ ταχτοποιώντας αναρίθμητες σκέψεις που πραγματικά πίστεψα ότι με δοκίμαζαν.  Κατέληξα ότι δεν ήταν αυτός, ή τουλάχιστον, δεν ήταν μόνο αυτός που παρατηρούσα αλλά ένα σύνολο ανθρώπων που πλαισιώνουν εκείνο το παράταιρο τέλμα της ζωής της πόλης. Κάποιοι τον έστησαν εκεί, κάποιοι τον απομάκρυναν από τους νευρώνες της κοινωνίας και κάπου, ίσως λέω, ο ίδιος να πήρε κάποιες αποφάσεις για να ηρεμήσει την ταραγμένη του ζωή. Όλα υποθέσεις είναι, εικασίες ή και φαντασιώσεις αν θέλετε. Τέτοιες μάλιστα που δοθείσης της ευκαιρίας, έγραψα όχι μόνο για αυτόν τον άνθρωπο, αλλά και για μια ελάχιστη μερίδα ανθρώπων που πλαισιώνουν τον μύθο της νουβέλας.  Σαν να ήταν κάποιο θέατρο, παρουσίασα τα πρόσωπα στην αρχή της νουβέλας, έναν προς ένα. Τον άστεγο Χρήστο, τον κύριο Πολυδεύκη, την εκλεκτή δεσποινίδα και άλλους. Τέλος, από το κεφάλαιο Ανθρώπων έργα και έπειτα, όλοι τούτοι οι άνθρωποι έδεσαν με την παρουσία του  συγγραφέα (τον κύριο Κ),  όπου η έμπνευση είχε αρχίσει να τον εγκαταλείπει. Και εκεί ξεκινάει ο μύθος....

Σαν μέγεθος το κείμενο είναι μικρό, μόνο 86 σελίδες. Και αυτός είναι ο λόγος που πήρε την μορφή του ebook. Το είχα σαν σκέψη, καιρό τώρα να το δημοσιοποιήσω με την επισημότητα του. Κάποια στιγμή γνώρισα έναν εκλεκτό άνθρωπο, τον Γιάννη τον Πλιώτα που κάνει τα πρώτα του βήματα στον εκδοτικό χώρο με τον επιβλητικό τίτλο Βορειοδυτικές εκδόσεις, αφού πρώτα έχει δοκιμάσει και δοκιμαστεί ως συγγραφέας. Του ζήτησα, να το κυκλοφορήσουμε σε ebook, και αν είναι δυνατό να το μοιράσουμε δωρεάν. Συμφωνήσαμε σε όλα. Στο κείμενο έγινε επιμέλεια, διορθώσεις, εξώφυλλο και γενικά ότι χρειάζεται ένα βιβλίο για να τυπωθεί. Μόνο που για την ώρα δεν θα τυπωθεί αλλά θα μοιραστεί με τους φίλους του διαδικτύου με την άδεια creative commons. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να το κατεβάσετε, να προβάλλετε μέρος του όπου θέλετε, αρκεί να υπάρχει η φανερή ένδειξη της προέλευσης και του ιδιοκτήτη του κειμένου.
Είμαι της αίσθησης ότι οι λέξεις δεν μας ανήκουν, η σύνθεση και η επιμέλεια της χαοτικής μας σκέψης, είναι που μας κάνει δημιουργούς και αυτή είναι η χαρά της γραφής. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι αφορίζω τα βιβλία, θα συνεχίσω να εκδίδω με τον πατροπαράδοτο τρόπο. καθότι κανένα κομπιούτερ ή ereader δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει την μυρουδιά του χαρτιού και τα στρογγυλεμένα μαύρα γράμματα που μπορείς να τα αισθανθείς με την αφή.
Αλλά όσο έχω την δυνατότητα δεν θα κλείσω την όποια δημιουργία μου μέσα σε απυρόβλητες διαδικασίες που αναπόφευκτα προστατεύουν συμφέροντα που καμία σχέση δεν έχουν με την δική μου δημιουργία.

Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ "Η σιωπή της πόλης". ή από κάτω...

Παρουσίαση Πάτρα 19/11/2010

Ένας θαυμάσιος Κώστας Καρακάσης..

Σας ευχαριστώ πολύ όλους. 'Ηταν μια υπέροχη παρουσίαση.


** Το βίντεο έχει απαίσια ποιότητα, αλλά μόνο αυτό έχουμε, επίσης κλείνει το πρώτο βίντεο με την παρέμβαση του Κάφκα..! (?) :)

Παρουσίαση στην Πάτρα, 19 Νοεμβρίου Παπασωτηρίου

Συνέντευξη στην γνώμη της Χαλκιδικής, (Βάσω Β. Παππά)

Συνέντευξη με το συγγραφέα Νίκο Καρακάση

Δευτέρα, 18 Οκτώβριος 2010 20:20 Βάσω Παππά

«Ο τίτλος "συγγραφέας" με ξεπερνά, 
εξάλλου σιχαίνομαι τις ταμπέλες, 
κρύβουν το φως και το χρειάζομαι, για να γράφω»

Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά (Vas_nikpap@yahoo.gr)

O Nίκος Καρακάσης γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στις γειτονιές της Κυψέλης και του Νέου Κόσμου. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τους υπολογιστές από μικρή ηλικία και συνεχίζει μέχρι σήμερα, διευθύνοντας τη δική του εταιρία πληροφορικής. 
Πλούσια κληρονομιά ο παππούς του Σταύρος Καρακάσης, γνωστός μουσικολόγος, Αλεξανδρινός ποιητής, και θείος του ο Κώστας Καρακάσης, καταξιωμένος συγγραφέας τού σήμερα.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 
Κύριε Καρακάση, έχετε πλούσια κληρονομιά. Παππούς σας είναι ο Σταύρος Καρακάσης, ο γνωστός Αλεξανδρινός ποιητής και μουσικολόγος και θείος σας, ο καταξιωμένος συγγραφέας του σήμερα Κώστας Καρακάσης. Μιλήστε μας για τον πυρήνα που λέγεται "οικογένεια".
Πράγματι, έρχομαι από μια οικογένεια που έχει γεννήσει πολλούς καλλιτέχνες, μάλιστα είναι μια ιστορία χρόνων, πριν ακόμα από εκεί που αναφέρεστε, όπως ο προπάππους μου Ζέφης Καρακάσης, που ήταν άριστος βιολονίστας στην Υψηλή Πύλη και άλλοι. 
Δεν σας κρύβω την εσώτερη θέρμη μου γι' αυτήν την οικογένεια, αλλά μου είναι αδύνατο να σας περιγράψω κάτι παραπάνω, διότι όλα αυτά τα ανακάλυψα μόλις πριν περίπου πέντε χρόνια, τότε δηλαδή που έστειλα ένα email στον Κώστα Καρακάση με την απορία: "Έχουμε κάποια συγγένεια μεταξύ μας;". Έπειτα από αυτήν την αστρική συνάντηση, μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες για την οικογένειά μου, αλλά και να γνωρίσω έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο, πολύ σημαντικό για την ζωή μου. Την οικογενειακή ιστορία, αν και την γνώριζα από τη μητέρα μου, ποτέ μου δεν μπόρεσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθός της. Για να καταλάβετε καλύτερα, τον παππού μου Σταύρο Καρακάση τον έχασα, όταν ήμουν τεσσάρων, τον βιολογικό μου πατέρα μου, όταν ήμουν τριών. Τον Κώστα Καρακάση τον γνώρισα πριν πέντε χρόνια (περίπου). 
Κανείς, λοιπόν, από αυτούς δεν μπόρεσε, εκ των πραγμάτων, να με γαλουχήσει ή να μου δώσει –το αυτονόητο– μια συμβουλή τού πώς να γράψω, γιατί να γράψω ή τι να γράψω. Η συγγραφή συνέβη σε εμένα, όπως ένα κρύωμα. Απλώς, ήρθε. Η ιστορία της οικογένειας μου έδωσε το έναυσμα και την πίστη για τις συγγραφικές μου δράσεις και είμαι ευγνώμων γι΄ αυτό όπως και για τον Κώστα Καρακάση, που μου τα μετέφερε μέσα μου.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Κέδρος" το βιβλίο σας, που φέρει τον τίτλο "Βασιλιάς Ίκελος". Ποιο θέμα πραγματεύεται;
Σαφώς, ο αναγνώστης έχει τον πρώτο λόγο στην ερμηνεία ενός έργου, μα, μια που μου κάνετε αυτήν την ερώτηση, να σας απαντήσω όσο πιο περιεκτικά μπορώ. Πρόκειται για ένα έργο που πρέπει να το διαβάσει κανείς μέχρι τέλους, καθότι κινείται σε πολλά επίπεδα. Πρωτίστως, πραγματεύεται την απόφαση του Αλέξη, του ήρωα, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στον επαγγελματικό στίβο, μακριά από μια προκαθορισμένη καριέρα, όπως του πολεμικού ναυτικού. Στην πορεία θα ανακαλύψει τη ζωή, θα κυνηγήσει τα όνειρά του, θα νιώσει, θα ερωτευτεί. Παρέα του ένα όνειρο, που τον κυνηγά στον ύπνο και στον ξύπνιο του. Το φανταστικό περιπλέκεται συχνά με το πραγματικό, ανακατεύοντας την ίδια την ιστορία. Ένας σκληρός αστυνομικός, μια δολοφονία, μια εγκυμοσύνη, ο παπά - Ιερώνυμος με ισχυρή την αίσθηση της αγάπης και του δικαίου, ένας άλαλος άνδρας με ένα μυστικό παρελθόν, που πλανιέται σε όλες τις σελίδες, ένας συμβολαιογράφος και πολλοί άλλοι θα συντροφεύσουν τον αναγνώστη σε ένα μυθιστόρημα με ισχυρές ανατροπές. Μα, πάνω απ' όλα, είναι ένα σουρεαλιστικό όνειρο, που θα θέσει πολλούς προβληματισμούς στον Αλέξη, αλλά δεν σας κρύβω, ελπίζω να προσφέρει το ίδιο και στον αναγνώστη.

Πότε αποφασίσατε να γίνετε συγγραφέας;
Μόλις πίστεψα ότι γέμισε η πένα μου εμπειρίες. Τότε την ακούμπησα κάτω και δοκίμασα να γράψω κάτι παραπάνω από ένα διήγημα. Ο τίτλος "συγγραφέας" με ξεπερνά, εξάλλου σιχαίνομαι τις ταμπέλες, κρύβουν το φως και το χρειάζομαι, για να γράφω.

Ποια είναι η άποψή σας για την πορεία της λογοτεχνίας σήμερα;
Η λάμψη της λογοτεχνίας είναι ο ίδιος ο κόσμος, οι θεατές της τέχνης, αυτοί δίνουν αξία στην ίδια τη λογοτεχνία αλλά και στην τέχνη γενικότερα. Ποια η αξία ενός έργου, αν δεν υπάρχουν αναγνώστες; Σαν άδειο σινεμά απαντώ, καμία σημασία δεν έχει το έργο αν είναι άξιο ή ο δημιουργός του περίφημος, αν δεν υπάρχουν θαυμαστές της τέχνης ή είναι ελάχιστοι. Οπότε για μένα η σωστή ερώτηση θα ήταν «ποια είναι η πορεία των αναγνωστών σήμερα;» καθότι αυτοί ορίζουν και την λογοτεχνία. 
Η Ελλάδα έχει να περηφανεύεται για μεγάλους δημιουργούς του παρελθόντος, έχει να μιλήσει για νέους ή μεταπολεμικούς συγγραφείς μεγάλης συγγραφικής δεινότητας, άξιους καθ’ όλα. Δεν έχει όμως τo ικανοποιητικό αποτέλεσμα εξαγωγής πολλών τίτλων, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Με λίγα λόγια, η ελληνική λογοτεχνία έχει δυναμικό, έχει άξιους εμπνευστές, γερές κολώνες, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από τα σύνορα της.

Δεν γνωρίζω το λόγο, αυτοί που τον ξέρουν, ας δώσουν την κατάλληλη απάντηση και ώθηση αν είναι στο χέρι τους.Σε γενικές γραμμές, πάντως, η ελληνική λογοτεχνία έχει μια ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια, αν αναλογιστούμε τον αριθμό τίτλων που εκδίδονται, και κλείνω την απάντησή μου, ελπίζοντας ότι η άνοδος αυτή  θα  αντιστοιχεί σε  ισάριθμη αύξηση του αναγνωστικού κοινού.

Ασχολείστε επαγγελματικά με τους υπολογιστές από μικρή ηλικία και συνεχίζετε μέχρι σήμερα, διευθύνοντας τη δική σας εταιρία πληροφορικής. Έχετε καλύψει κάποιες από τις μέχρι τώρα επαγγελματικές σας προσδοκίες; 
Ξεκίνησα σε ηλικία 18 χρόνων την επαγγελματική μου ενασχόληση, τους υπολογιστές και το ελεύθερο επάγγελμα. Η διαδρομή μου επαγγελματικά ήταν υπερβολικά δύσκολη, καθότι στο ξεκίνημα μου το μόνο κεφάλαιο που υπήρχε, ήταν η ανάλωση του προσωπικού μου χρόνου και ένα πενιχρό χαρτζιλίκι από δεύτερες και ευκαιριακές δουλειές. 
Τώρα είμαι σαράντα ενός και ζω από το ίδιο επάγγελμα που είχα επιλέξει τότε. Με τα εισοδήματά μου συντηρώ την οικογένεια μου, επίσης οι εκδόσεις "Κέδρος" έχουν εκδώσει ένα βιβλίο μου και μπορώ να περπατάω και να σκέφτομαι. Ποια ακριβώς θα μπορούσε να ήταν η επαγγελματική μου προσδοκία; Να έχω χρήματα να αγοράσω γιοτ ή πιο γρήγορο αυτοκίνητο; Δεν με ενδιαφέρει. Για την ώρα, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι να διατηρήσω την ειλικρίνεια και τη δικαιοσύνη στην καθημερινότητά μου και να μη χρειαστεί να διώξω κόσμο, για να επιβιώσω. Σε γενικές γραμμές, επιθυμώ τη διατήρηση της σταθερότητας που έχω τώρα.

Η κρίση σάς έχει επηρεάσει; 
Θα ήταν ανόητο να μη με έχει επηρεάσει, όλον τον κόσμο έχει επηρεάσει, αλλά πιστεύω ότι η χειρότερη αρρώστεια της κρίσης είναι η θλίψη και η αβεβαιότητα. Όποιος καταφέρει να αδιαφορήσει γι' αυτά τα δύο ή να τα ξεπεράσει, είναι άτρωτος.

Η σχέση σας με το χρήμα ποια είναι;

Το χρήμα είναι βρικόλακας, έχει χίλιους τρόπους να σε κάνει να νιώσεις ευφορία, αλλά απαιτεί ως αντάλλαγμα το αίμα σου. Το σιχαίνομαι, θεωρώ ότι είναι η χειρότερη εφεύρεση του ανθρώπου.

Θα σας λέω λέξεις και θα μου απαντάτε μονολεκτικά και γρήγορα.

Οικογένεια: τα παιδιά μου. 
Καριέρα: κάστρα στην άμμο. 
Δημοσιότητα: φως. 
Επιτυχία: ήθος 
Κρίση: πόλεμος

Τι κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;
Ποιόν ελεύθερο χρόνο; Δυστυχώς, είναι ελάχιστος, αν και κάνω ανέλπιδες προσπάθειες να μην παρατήσω την κιθάρα.

Τι θα θέλατε πάρα πολύ να αποκτήσετε;
Θέα στη θάλασσα και χρόνο, για να γράφω.

Τελευταία Ενημέρωση ( Δευτέρα, 18 Οκτώβριος 2010 21:03 )