Έπρεπε να δώσει μεγάλο αγώνα ο κύριος Μάνος στην απέναντι πολυκατοικία. Είχε μαζευτεί τόση επιθυμεία μέσα του, να σκοτώσει τον δράκο που κατοικούσε στο γραφείο του, που του ήταν αδύνατο να συμμαζέψει τον ευατό του·παρόλη την συνειδητοποίηση ότι αυτό μπορεί να του κοστίσει ακόμη και την ζωή του σε κάποια δεδομένη στιγμή. Τουλάχιστον έτσι, συμφωνούσε ο κάθε γιατρός που συναντούσε. Οι δράκοι είναι κακό πράγμα, ακόμη κι αν δεν σου φάει το πόδι, η αγαπημένη τους λιχουδιά είναι οι πνεύμονές . Κάνουν εξαιρετικό κοκορέτσι με τους πνεύμονες σου, του έλεγαν · εκείνος αναμφίβολα έπρεπε να προστατέψει τον ευατό του.
Αλλά συμπαθούσε τον δράκο. Τον συμπαθούσε πολύ.
Είχε δοκιμάσει τα πάντα, μαχαίρια, λάμες, πριόνια, δηλητήριο, συζήτηση, ομαδικά γκρούπ· μάλιστα είχε παραβγεί στο τρέξιμο μαζί του, μάταια όμως, κάθε φορά, κάθε νύχτα τον έβρισκε κάποιος να κάθεται μαζί του στον καναπέ και να βλέπουν μαζί τηλεόραση, την ίδια ώρα που εκείνος έβαζε το χέρι του στο λαιμό του κύριου Μάνου και του έσχιζε τους πνεύμονες με μια μανία τόσο αγαπημένη.
Συναντούμε αμέτρητα παγκάκια στην καθημερινότητά μας τα οποία άλλοτε προσπερνάμε κι άλλοτε τα επιλέγουμε για μια στάση ανάσας και ανάκτησης των δυνάμεών μας από τη μάχη που διεξάγεται στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Για άλλους απλά περιττά, γεμάτα βρωμιές και συνθήματα. Για άλλους εικόνες μιας ξεχασμένης εποχής, λησμονημένης. Άλλοι πάλι τα βλέπουν σαν εμπόδια στον αγώνα δρόμου που διεξάγουν καθημερινά με σταθερούς φίλους το άγχος, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.
Πόσες ιστορίες αλήθεια έχει να μας διηγηθεί ένα από αυτά;
11 συγγραφείς απαντούν στο ερώτημα γράφοντας τη δική τους αυτοτελή ιστορία από ένα παγκάκι σε μια πόλη γεμάτη ανθρώπους αλλά άδεια από χρώματα και συναισθήματα.
Το συγκεκριμένο βιβλίο πετάει ελεύθερα στο Διαδίκτυο από τον Απρίλιο του 2013.